Ας βιαστούν επιτέλους

Δεν νομίζω ότι πρωτοτυπώ αν επισημάνω πως στην πολιτική οι εντυπώσεις παίζουν σημαντικό, αν όχι και καθοριστικό, ρόλο καμιά φορά. Παράδειγμα ο Καραμανλής. Δεν ήταν μόνο τον τελευταίο χρόνο που έδειξε πόσο ακατάλληλος ήταν για τις ευθύνες που είχε επωμισθεί. Χρειάστηκε, όμως, εκείνη η συνέντευξη στη Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης για να ξεχειλίσει το ποτήρι. Οι εντυπώσεις που προκάλεσαν τα λόγια του, του έκαναν μεγαλύτερη ζημιά απ όση του είχαν κάνει οι πράξεις του. Ή η απραξία του.

Και τώρα έχουμε το ΠΑΣΟΚ. Τον πρώτο καιρό, και πριν ακόμη οι κυβερνώντες δώσουν ουσιαστικό δείγμα γραφής, οι εντυπώσεις λειτουργούσαν προς όφελός τους. Η ελπίδα για κάτι καλύτερο, τα νέα πρόσωπα, η κινητικότητα του πρωθυπουργού, όλα προδιέθεταν ευνοϊκά. Ολοι έβλεπαν και υπερτόνιζαν τα καλά. Τώρα είμαστε ένα μήνα μετά και πολλοί βλέπουν και υπερτονίζουν και στραβά.

Και φυσικά υπάρχουν στραβά. Μπορεί όχι τόσα και τέτοια όσο επιχειρείται να δοθεί η εντύπωση, αλλά σίγουρα υπάρχουν. Και το κακό για την κυβέρνηση είναι πως πρόκειται για στραβά που θα μπορούσαν και θα έπρεπε να είχαν αποφευχθεί, αν η διαδικασία επιλογής των ανθρώπων που θα στελεχώσουν τον κρατικό μηχανισμό είχε κινηθεί με ταχύτερους ρυθμούς.

Προσωπικά θεωρώ ότι θ αποδειχθεί μακροπρόθεσμα πολύτιμη αν καθιερωθεί η διαδικασία, η οποία επεκτείνει τη δυνατότητα επιλογών για τέτοιες θέσεις και πέρα από τη στενά κομματική δεξαμενή, αλλά αν δεν βρεθεί τρόπος να συντμηθούν τα χρονικά όρια μέσα στα οποία θα ολοκληρώνεται η επιλογή αυτή, δεν τη βλέπω να προχωρεί.

Ας το σκεφτούν λίγο και ο πρωθυπουργός και οι συνεργάτες του: όλες οι μέχρι τώρα επικρίσεις ή αφορούν ευθέως στο θέμα αυτό ή το επικαλούνται ως συνυπεύθυνο για δυσλειτουργίες που πραγματικά διαπιστώνονται. Ηδη έχουμε υπερβεί τον ενάμιση μήνα και δεν νομίζω να είναι πολλοί εκείνοι που αισιοδοξούν ότι όλες οι εκκρεμότητες θα έχουν τακτοποιηθεί και ότι η λειτουργία της κρατικής μηχανής θα έχει ομαλοποιηθεί πριν από τις γιορτές.

Κι ας σκεφτούν και κάτι άλλο σχετικά με τις εντυπώσεις που λέγαμε: δεν θέλει και πολύ για ν αρχίσει να καλλιεργείται η λογικής πως αν δεν μπορούν ν αποφασίσουν για τους συνεργάτες τους, πώς θ αποφασίσουν για τα προβλήματα;

• Ερρίκος Μπαρτζινόπουλος, ΕΘΝΟΣ, 23/11/2009