Ισοπολιτεία με κοινωνική ευαισθησία

Τίποτα το κακό δεν έχουν τα Stage (δηλαδή τα προγράμματα μαθητείας), ούτε οι συμβάσεις έργου, εφόσον εφαρμόζονται με το πραγματικό τους περιεχόμενο. Είναι χρήσιμοι και αναγκαίοι θεσμοί. Το πρόβλημα είναι άλλο και βρίσκεται στην πρακτική εφαρμογή τους. Χρόνια τώρα έχουν μετατραπεί σε «θεμιτούς», αλλά παράνομους κατ ουσίαν τρόπους διορισμού στο Δημόσιο. Αναξιοκρατικούς και ρουσφετολογικούς. Και σε αυτό το «παιχνίδι» συμμετέχουν τόσο το πολιτικό σύστημα της χώρας όσο και οι ενδιαφερόμενοι πολίτες. Οι τελευταίοι παρακαλούν και εκλιπαρούν... κυριολεκτικά για μια τέτοια σύμβαση τους πολιτικούς. Επιθυμούν και «οικειοθελώς» και ενσυνειδήτως αναζητούν την «επαίσχυντη ομηρεία» των συμβάσεων αυτών, για να τις «χρησιμοποιήσουν» έπειτα από μερικά χρόνια για να γίνουν μόνιμοι υπάλληλοι του Δημοσίου.

Θύματα βέβαια είναι οι πολίτες (γονείς) και οι νέοι μας ενός ανέντιμου και κοινωνικά άδικου συστήματος, που τους «αλλοτριώνει» μέσα από τέτοιες πελατειακές διαδικασίες.

Αυτό το «σύστημα» πρέπει να καταργηθεί πλήρως. Εχει ωριμάσει στη συνείδηση των πολιτών και ορθώς η νέα κυβέρνηση (όχι μόνο γιατί δεσμεύτηκε προεκλογικά) θέλει να το καταργήσει αρνούμενη να υποκύψει στο λεγόμενο «πολιτικό κόστος». Είναι θέμα στοιχειώδους ισοπολιτείας.

Οπου υπάρχουν πραγματικές ανάγκες του Δημοσίου -αφού προηγουμένως γίνει σωστή ανακατανομή των ήδη υπηρετούντων- πρέπει να γίνονται προσλήψεις μονίμων υπαλλήλων με διαφανή και αξιοκρατική διαδικασία.

Τι γίνεται όμως με τους χιλιάδες «εγκλωβισμένους» με Stage και συμβάσεις έργου; Υπάρχει κοινωνικό πρόβλημα. Δεν αφορά λίγους, αλλά πάρα πολλούς. Τα «συστήματα» είναι για να υπηρετούν την κοινωνία στο σύνολό της, όχι το αντίστροφο. Η ανεργία είναι το πραγματικό πρόβλημα. Και δεν λύνεται βέβαια με το να κάνουμε όλους όσοι χρειάζονται δουλειά δημοσίους υπαλλήλους.

Παρότι, εν καιρώ κρίσης (κυρίως), το Δημόσιο με βάση και τις ανάγκες που έχει θα έπρεπε να διευρύνει τις «συμβατικές» ελαστικές σχέσεις εργασίας. Με την υπάρχουσα όμως «παγιωμένη νοοτροπία» κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει. Ορθώς καταργούνται. Αλλά για όσους έχουν πολύχρονες τέτοιες συμβάσεις και καλύπτουν «πάγιες και διαρκείς ανάγκες» θα πρέπει να υπάρξουν και άλλα κριτήρια. Οταν ζητούμε «μεταβατική περίοδο» για την εξίσωση ανδρών - γυναικών που εργάζονται στο Δημόσιο (σωστά) δεν μπορούμε να την αρνηθούμε σε μια τέτοιας έκτασης τομή, για μια μερίδα πολιτών με «πολύχρονο εγκλωβισμό». Η νέα αρχή θέλει ένα τέλος στο απαράδεκτο καθεστώς, με ταυτόχρονη όμως εκδήλωση πραγματικής κοινωνικής ευαισθησίας.

• Παναγιώτης Δ. Παναγιώτου, ΕΘΝΟΣ, 23/10/2009