ΜΙΑ ΑΠΟ τις σημαντικές εξαγγελίες του πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου αφορούσε την αλλαγή του εκλογικού νόμου. Ανέφερε, μάλιστα, ότι θα γίνει προσαρμογή του γερμανικού συστήματος στα ελληνικά δεδομένα. Ποια είναι, όμως, τα ελληνικά δεδομένα και πώς προσδιορίζονται;
ΑΝ ΕΙΝΑΙ η εξασφάλιση κυβερνητικής σταθερότητας με πριμοδότηση του πρώτου κόμματος για να εξασφαλίσει κοινοβουλευτική πλειοψηφία και να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση, θα έχουμε ένα ακόμη νόθο εκλογικό σύστημα, όμοιο ως προς το αποτέλεσμα με αυτά της ενισχυμένης δυσαναλογικής.
ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΛΕΤΗ του νέου εκλογικού νόμου συγκροτήθηκε με απόφαση του υπουργού Εσωτερικών Γιάννη Ραγκούση ειδική επιστημονική επιτροπή, από τρεις καθηγητές του Συνταγματικού Δικαίου και τρεις καθηγητές Πολιτικής Επιστήμης. Είναι θετικό ότι δεν συγκροτήθηκε μια κομματική επιτροπή εκλογομαγείρων, όπως συνέβαινε στο παρελθόν, προκειμένου να κοπεί στα μέτρα τού εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος ο εκλογικός νόμος.
ΠΡΕΠΕΙ, λοιπόν, με βάση την κυβερνητική εξαγγελία για προσαρμογή του γερμανικού μοντέλου, να αφεθούν οι καθηγητές που μετέχουν στην επιτροπή να μελετήσουν το θέμα και να εισηγηθούν έναν αξιόπιστο εκλογικό νόμο, που δεν θα νοθεύει τη λαϊκή βούληση. Και μακάρι αυτός ο νόμος, που θα διαμορφωθεί μετά από δημόσια διαβούλευση και συζήτηση στη Βουλή, να είναι οριστικός και να μην έχουμε κάθε τρεις και πέντε αλλαγές και αμφισβητήσεις.
ΚΑΤΑ ΤΟ γερμανικό σύστημα, σε γενικές γραμμές, οι μισοί βουλευτές εκλέγονται σε μονοεδρικές περιφέρειες και οι άλλοι μισοί σε μείζονες πολυεδρικές περιφέρειες. Ο ψηφοφόρος έχει δύο ψήφους. Μία για τη μονοεδρική και μία για την πολυεδρική, στην οποία εκλέγουν βουλευτή τα κόμματα που πέτυχαν 5% στην επικράτεια ή κατέλαβαν έδρες σε τρεις μονοεδρικές περιφέρειες.
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΤΑ υπέρ και τα κατά γι' αυτό το σύστημα, που δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ιδανικό, όπως είναι η απλή και άδολη αναλογική, που ελάχιστες φορές εφαρμόστηκε στην Ελλάδα.
ΜΕ ΤΙΣ ΜΟΝΟΕΔΡΙΚΕΣ περιφέρειες μπορεί να μπει τέλος στο χάος των μεγάλων περιφερειών της πρωτεύουσας, της Αττικής και της Θεσσαλονίκης, όπου οι υποψήφιοι είναι υποχρεωμένοι σε τεράστιες εκλογικές δαπάνες, οι οποίες συνήθως καλύπτονται με πολιτικό χρήμα. Επίσης, στις μονοεδρικές τα κόμματα υποχρεώνονται να έχουν κοινωνικά καταξιωμένους υποψηφίους. Στις μονοεδρικές, όμως, θα έχουν πρόβλημα τα μικρά κόμματα.
ΜΕ ΤΙΣ ΜΕΓΑΛΕΣ περιφέρειες, όμως, αποκαθίσταται πλήρως η αναλογικότητα (εκτός από το κατώφλι). (Γι' αυτό και στη Γερμανία έχει μόνο κυβερνήσεις συνεργασίας.) Η πλειοψηφική πριμοδότηση του πρώτου κόμματος δεν συμβαδίζει με το γερμανικό μοντέλο. Είναι αντίθετη. Ακολουθεί το ιταλικό πρότυπο (Μουσολίνι-Μπερλουσκόνι), όπως έχει επανειλημμένως γράψει η «Ελευθεροτυπία». Δεν είναι προσαρμογή στα ελληνικά δεδομένα. Είναι ψέμα.
ΚΥΡΙΟ ΑΡΘΡΟ, Ελευθεροτυπία, Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου