Περί πατριωτισμού

• Του ΑΝΤΥΠΑ ΚΑΡΙΠΟΓΛΟΥ*

Καημός των Ελλήνων πολιτών εδώ και χρόνια είναι «επιτέλους κάποιος να κάνει 3-4 πράγματα». Ο Παπανδρέου, μέσα στις πρώτες 48 ώρες της πρωθυπουργίας του, έκανε 5.

Αλλαξε τη δομή του υπουργικού συμβουλίου και μείωσε τον αριθμό των υπουργών. Αγνόησε τους μηχανισμούς κατά την επιλογή των προσώπων. Προσκάλεσε στο υπουργικό συμβούλιο τον Συνήγορο του Πολίτη, δίνοντας ένα σαφές μήνυμα ότι τα αντίβαρα στην εξουσία θα λειτουργήσουν. Εξήγγειλε την κατάργηση της συνέντευξης, του «ευφυούς» τρόπου που επινόησε ο κ. Παυλόπουλος* για να τακτοποιεί ημέτερους. Προκήρυξε δημόσια τις κρίσιμες θέσεις στον κρατικό μηχανισμό.

Τα παραπάνω δεν είναι εισαγωγή σ' έναν ύμνο υπέρ του πρωθυπουργού. Είναι εισαγωγή σ' έναν λίβελο κατά των κατ' επάγγελμα αντιπολιτευομένων. Των «πατριωτών», που θρηνούν για την κατάργηση του παντελώς άχρηστου υπουργείου Μακεδονίας - Θράκης, των «προστατών του λαού», που αμπελοφιλοσοφούν περί ταξικού προσανατολισμού της νέας κυβέρνησης, των «διανοούμενων» που δεν ικανοποιούνται με τίποτε.

Επισημαίνεις την πραγματοποίηση της από χρόνια και από όλους εξαγγελθείσας δημιουργίας υπουργείου Περιβάλλοντος και αποφαίνονται απαξιωτικά: «Σιγά το πράγμα, ένα προεδρικό διάταγμα ήταν». Κι αφού, ρε παιδιά, ήταν τόσο εύκολο και ο Παπανδρέου το έκανε σε 5,5 ώρες, γιατί ο Καραμανλής δεν μπόρεσε να το κάνει σε 5,5 χρόνια; Παρατηρείς ότι δεν περιλαμβάνονται στην κυβέρνηση οι φεουδάρχες του παλιού ΠΑΣΟΚ και σου απαντούν με ειρωνεία: «Κάτσε να δεις τι θα κάνουν οι καινούργιοι».

Ισως αναρωτηθεί κάποιος: «Και σένα τι σε νοιάζει τι λένε όλοι αυτοί; Τη γνώμη τους λένε». Με νοιάζει! «Ολοι αυτοί» διαμορφώνουν κλίμα. Εργάζονται, από τη Δευτέρα κιόλας, για να αποτύχει ο Παπανδρέου. Οι δεξιοί, για να επανέλθουν σύντομα στην εξουσία. Οι αριστεροί, για να γίνουν επιτέλους αυτοί εξουσία και να μας οδηγήσουν στον «άλλο κόσμο» (που είναι εφικτός...). Κάποια άλλη στιγμή ίσως αυτό να ήταν ανεκτό. Σήμερα, όμως, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι το ανέκδοτο του μεταπολιτευτικού νεοελληνικού κράτους έχει τελειώσει. Ο Παπανδρέου, καλώς ή κακώς, είναι η τελευταία μας ευκαιρία. Αν δεν τα καταφέρει, δεν θα τα καταφέρει και η Ελλάδα. Οποιος δυσκολεύει το έργο του, εργάζεται υπέρ της χρεοκοπίας της χώρας. Κι επειδή μας έχουν πρήξει κάποιοι με τον πατριωτισμό τους ή την αριστεροσύνη τους, ρωτάω: Τι σόι πατριώτης είναι αυτός που εύχεται να καταστραφεί η πατρίδα του; Τι σόι αριστερός είναι αυτός που εύχεται να εξαθλιωθεί ο λαός;

Οποιος ασχολείται με την πολιτική, από εμάς στη «Δράση» που είμαστε τρεις κι ο κούκος, μέχρι την ηγεσία της Ν.Δ., η οποία, παρά την καταβαράθρωση, εξακολουθεί να εκφράζει το 1/3 των εκλογέων, έχει καθήκον να στηρίξει με όλες του τις δυνάμεις την κυβέρνηση σε ό,τι καλό κάνει. Χωρίς μιζέριες, χωρίς επιφυλάξεις, χωρίς προσδοκία ανταλλαγμάτων. Πρέπει όλοι μαζί, έστω και τώρα στις καθυστερήσεις, να προσπαθήσουμε να βάλουμε ένα γκολ. Να πετύχουμε κάτι. Αυτά που ήδη έγιναν, δεν κόστισαν τίποτε, αλλά άξιζαν πολλά. Γέννησαν ελπίδες. Αν αύριο η Ν.Δ. στηρίξει μια προσπάθεια της κυβέρνησης για πάταξη της διαφθοράς, έστω κι αν αυτό σημαίνει διώξεις κάποιων «δικών» της, αν αύριο η Αριστερά συγκατανεύσει σε μια περικοπή δαπανών, έστω κι αν αυτό σημαίνει λιγότερα προνόμια για τους συνδικαλιστές, η αισιοδοξία θα επιστρέψει. Ο Ελληνας θα νιώσει, για πρώτη φορά ύστερα από δεκαετίες, ότι η πολιτική του ηγεσία προσπαθεί να κάνει κάτι για το καλό όλων μας και όχι μόνο των «δικών» της. Θα ξανακάνει σχέδια, θα πάρει οικονομικές πρωτοβουλίες, θα δημιουργήσει πλούτο.

Εχουμε όλοι υποχρέωση να βοηθήσουμε τον Γιώργο Παπανδρέου. Οχι γι' αυτόν. Ούτε για τη φουκαριάρα τη μάνα του. Αλλά για τα φουκαριάρικα τα παιδιά μας. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, κάπου στην Ελλάδα, γεννιέται ένα παιδί. Το 2027 θα γίνει 18 χρόνων και θα θέλει να σπουδάσει. Για να μπορεί να το κάνει, πρέπει μέχρι τότε να έχουμε πανεπιστήμια. Κι αυτό θα κριθεί σήμερα, όχι το 2027! Το να αγωνιστούμε όλοι μας, ανεξάρτητα από την κομματική ή την ιδεολογική μας τοποθέτηση, για να πετύχει η Αννα Διαμαντοπούλου στο υπουργείο Παιδείας, είναι πατριωτισμός. Το να αγωνιστούμε για να ανασυσταθεί το υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης, είναι πατριδοκαπηλία. Ελπίζω κι εύχομαι να αντιληφθούν έγκαιρα τη διαφορά όσοι ισχυρίζονται πως ασχολούνται με την πολιτική γιατί αγαπούν τον τόπο τους.

**Αλήθεια, σκοπεύει αυτός ο ογκόλιθος της πολιτικής να τηρήσει, για πρώτη φορά στην πολιτική του σταδιοδρομία, την υπόσχεσή του ή τζάμπα χαρήκαμε την Κυριακή το βράδυ όταν είπε πως θα φύγει;

* Μέλους της Δ.Ε. της «Δράσης»

• Ελευθεροτυπία, Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2009