Προσαρμογή στους κανόνες της Ευρώπης

ΔΙΕΥΡΥΝΕΤΑΙ και εντείνεται, όπως όλα δείχνουν, η πίεση για περισσότερα και αποδοτικότερα μέτρα, αλλά και ο έλεγχος για τη διακρίβωση της λήψης ή μη των μέτρων αυτών, έτσι ώστε να τεθούν οι βάσεις για τη μείωση του ελλείμματος, την έξοδο από την κρίση και τη δημοσιονομική εξυγίανση.

ΕΙΝΑΙ γενική, άλλωστε, η βεβαιότητα ότι είναι πολλά τα μέτρα που ουσιαστικά θα ληφθούν από το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης σε συνεργασία με τους εμπειρογνώμονες της Κομισιόν και τους ανθρώπους του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και ότι ορισμένα απ’ αυτά, όπως για παράδειγμα τα σχετικά με το Ασφαλιστικό, θα ρυθμίσουν χρόνιες παθογένειες του συστήματος και θα το προσαρμόσουν με τα ισχύοντα στα άλλα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

ΑΣΦΑΛΩΣ και δεν θα είναι ιδιαίτερα δημοφιλείς κάποιες από τις ρυθμίσεις αυτές. Και ασφαλώς θα υπάρξουν θιγόμενοι και θιγόμενες που θα ενοχληθούν και ενδεχομένως θ’ αντιδράσουν. Αλλά, είτε μας αρέσει είτε όχι, πρόκειται για ρυθμίσεις οι οποίες θα έπρεπε από χρόνια να είχαν γίνει, έτσι ώστε να προσαρμοστούμε στα ισχύοντα στον χώρο της Κοινότητας και να μη ζούμε με την ψευδαίσθηση ότι είναι δυνατό ν’ απολαμβάνουμε, σε κάποια θέματα, ευνοϊκότερη μεταχείριση από εκείνη των εταίρων μας.

ΔΥΣΤΥΧΩΣ, η κομματική ιδιοτέλεια και ο φόβος του πολιτικού κόστους αποτέλεσαν έως τώρα τροχοπέδη για την προσαρμογή της χώρας στην ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Αλλά πλέον η προσαρμογή αυτή έχει καταστεί μονόδρομος και θα τον πορευθούμε θέλοντας και μη. Από τη στιγμή που επιδιώξαμε, επιτύχαμε και θέλουμε να είμαστε μέλη της ενωμένης Ευρώπης οφείλουμε να λειτουργούμε με συγκεκριμένους κανόνες και πρακτικές.

ΥΠΟ την έννοια αυτή η προσπάθεια να υπερβούμε την κρίση στην οποία έχουμε βυθιστεί θ’ αποβεί διπλά ωφέλιμη αν αποδειχθούμε αποτελεσματικοί και τελικά η προσπάθεια αποδώσει. Και το άμεσο πρόβλημά μας θα έχουμε αντιμετωπίσει, αλλά και την αναγκαία προσαρμογή στην ευρωπαϊκή πραγματικότητα θα έχουμε επιτύχει. [ΓΝΩΜΗ, ΕΘΝΟΣ]