Το μεγάλο ΟΧΙ του Γιώργου

• Αν μη τι άλλο, η ομιλία του Ζαππείου θα καταγραφεί στα χρονικά της ιστορικής δυναστείας ως η «blood, tears, toil and sweat» ομιλία του Γιώργου. Οχι με ανάλογα αποτελέσματα όμως, διότι, τηρουμένων των ιστορικών αναλογιών, την έκανε ο Τσάμπερλαιν του πολιτικού κόσμου της Ελλάδος...

Ολοι καταλάβαμε πλέον ότι ο Γιώργος, πιστός στο πεπρωμένο του Ελληνισμού, προσθέτει ένα ακόμη μεγάλο ΟΧΙ στη μακρά σειρά εκείνων των ιστορικής σημασίας σταθμών στην πορεία του έθνους μας, όπου ο Ελληνισμός, έστω και με τίμημα τον καταποντισμό του, έσωσε την αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Ο Γιώργος, με το περήφανο ΟΧΙ προς τις αγορές, έχει κερδίσει τη θέση του στη χορεία των Λεωνίδου, Ιωάννου Μεταξά, Τάσσου Παπαδόπουλου. Αυτά ως προς τον Γιώργο, για τους υπόλοιπους η προοπτική είναι ζοφερή. Διότι οι αγορές δεν είναι ο δράκος στα παραμύθια της Λούκας (εκείνος που τρώει τα χεράκια των απρόσεκτων παιδιών...), είναι η καρδιά που στέλνει το αίμα στον οργανισμό της οικονομίας μας, είναι το ταμείο από το οποίο δανειζόμαστε. Συνεπώς, η γενική εντύπωση που άφησε η ομιλία του συνοψίζεται ως εξής: ο Γιώργος βλέπει τον τοίχο να πλησιάζει, πορεία όμως δεν αλλάζει.

Η απελπισία που προκαλεί στους επιβάτες η απόλυτη προσήλωση του Γιώργου στην πορεία προς τον τοίχο εκδηλώνεται με τη διαπιστούμενη άνθηση των σεναρίων συνωμοσίας τούτες τις ημέρες. Ποικίλλουν από το εξωφρενικό (που, φυσικά, συνδέει τον αμερικανικό παράγοντα με την εξέλιξη των ανοικτών θεμάτων στις εξωτερικές σχέσεις της Ελλάδος...) ώς το σατανικό (ότι, δήθεν, προτιμά να οδηγηθεί σύντομα η χώρα στο ΔΝΤ, ώστε και οι οδυνηρές μεταρρυθμίσεις να επιβληθούν ανωτέρα βία και ο ίδιος να επιστρέψει τον «λογαριασμό» στους προηγούμενους). Είναι παράδοξο, όχι όμως και ανεξήγητο, ότι τέτοια σενάρια συζητούνται από ανθρώπους εξαιρετικής ευφυΐας - έχει παρατηρηθεί ότι είναι συνήθως οι πολύ έξυπνοι που δυσκολεύονται να συλλάβουν τη σκέψη του Γιώργου.

Ας επιτραπεί και στη στήλη να συμβάλει στη συνωμοσιολογία, με το δικό της σενάριο. Δεν αποκλείω, λοιπόν, το κλειδί για την ερμηνεία της αταραξίας του Γιώργου, ενώπιον του φάσματος της χρεοκοπίας, να βρίσκεται πάλι στον Ομπάμα. Θυμίζω ότι προσφάτως το όραμα -όχι τα επιτεύγματα- του Αμερικανού προέδρου για την ειρήνη βραβεύθηκε με το Νομπέλ. Σε αυτά τα χνάρια πρέπει να ανιχνεύσουμε και το σχέδιο του Γιώργου. Εχει βάλει στόχο, του χρόνου τέτοια εποχή να έχει βραβευθεί και αυτός με το Νομπέλ - για το όραμά του, ασφαλώς. Οπότε, πώς θα αρνηθούν οι Γερμανοί να αγοράσουν τα ομόλογά μας; Απλά πράγματα. Αρκεί να μη φοβάσαι να ακολουθήσεις τη σκέψη του Γιώργου στο πλανητικό επίπεδό της...

Για να σοβαρευτώ όμως, υποψιάζομαι ότι η στάση του Γιώργου εξηγείται μάλλον από το πριγκιπικό σύνδρομο. Ελπίζει ειλικρινά ότι θα κατορθώσει να επιβάλει στις διεθνείς αγορές τη δική του αναίμακτη «ήπια προσαρμογή», διότι μόνον έτσι μπορεί να εδραιώσει την προσωπική κυριαρχία του στην Κεντροαριστερά. Οι δυναστείες έχουν το κόστος τους, βλέπετε. Ρωτήστε και τους Αγγλους που γκρινιάζουν κάθε χρόνο με τα έξοδα της βασιλικής οικογενείας...

• Tου Στεφανου Κασιματη, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 17/12/2009