Τηλεοπτική παντομίμα

Δεν ξέρω πόσοι έλληνες πολίτες είχαν την περίεργη ιδέα να παρακολουθήσουν από τηλεοράσεως τη συζήτηση στη Βουλή για τον προϋπολογισμό. Αν δεν το έκαναν, έχασαν. Οχι λόγω ενδεχόμενου ενδιαφέροντος της συζήτησης, το οποίο είναι ανύπαρκτο. Αλλά επειδή, αν το είχαν κάνει, θα μπορούσαν να διαπιστώσουν με τον πιο παραστατικό τρόπο για ποιον λόγο η χώρα βρίσκεται στη σημερινή κατάσταση.

Σε όσους έτυχε να παρακολουθήσουν μέρος έστω αυτής της τηλεοπτικής βαρεμάρας θέλω να απευθύνω ένα απλό ερώτημα: Αν αποκόμισαν έστω και επιφανειακά την εντύπωση ότι παρακολουθούσαν να συνεδριάζει η Βουλή μιας χώρας που αντιμετωπίζει ίσως την πιο εκρηκτική οικονομική κατάσταση της πρόσφατης ιστορίας της, μιας χώρας που βρίσκεται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, μιας χώρας που κινείται στο ναδίρ της αξιοπιστίας και αντιμετωπίζεται ως υπόδειγμα «μαύρου προβάτου» από το σύνολο της διεθνούς κοινότητας.

Ε, λοιπόν, τίποτε από όλα αυτά δεν υποψιαζόσουν παρακολουθώντας τη συζήτηση από την τηλεόραση. Αδιάφοροι άνθρωποι ανεβοκατέβαιναν στο βήμα, εκθέτοντας αρειμανίως τις πιο βαρετές κομματικές κοινοτοπίες. Ούτε μια πρωτότυπη προσέγγιση. Ούτε μια συνολική πολιτική θεώρηση. Ούτε μια θαρραλέα και τολμηρή άποψη. Ούτε καν μια ανθρώπινη αγωνία για το έκτακτο και το επείγον της κατάστασης. Ολοι πολιτεύονται με ακροατήριο όχι τον έξω κόσμο και την ευρύτερη κοινωνία αλλά την πιο στενή κομματική πελατεία τους. Ομηροι των ψηφοφόρων τους.

Αυτή ακριβώς είναι η αντίληψη που έχει οδηγήσει τη χώρα στο χείλος της καταστροφής. Ενα μείγμα κοινωνικού επαρχιωτισμού (όπου κοινωνικό είναι ό,τι βολεύει τον εαυτούλη μας) και πολιτικού καιροσκοπισμού (όπου πολιτικό είναι ό,τι δεν έχει πολιτικό κόστος). Καλώς ή κακώς, το σημερινό Κοινοβούλιο αποτελεί τον καλύτερο καθρέφτη αυτής της αντίληψης.

Τη στιγμή που τα σήμαντρα της συνολικής χρεοκοπίας χτυπούν δυνατότερα από ποτέ, η πολιτική τάξη αποδεικνύεται ανίκανη να απεγκλωβιστεί από την αδυναμία της: στη διαρκή απειλή της ύφεσης, στην επερχόμενη έκρηξη της ανεργίας, απάντησε με τέσσερις Εξεταστικές Επιτροπές! Εφεξής και για τους επόμενους μήνες περισσότεροι από εκατό βουλευτές βρήκαν τρόπο να σκοτώνουν την πλήξη τους και να συμπληρώνουν τα εισοδήματά τους.

Δεν ξέρω πόσο μπορεί να διαρκέσει αυτή η παντομίμα. Αλλη μια φορά «η κόλαση είναι οι άλλοι» στη χώρα όπου πάντα κάποιος άλλος φταίει για ό,τι μας συμβαίνει. Αλλά ευτυχώς που υπάρχουν και άλλοι. Για να ελπίζουμε ότι κάποτε, με πολλή προσπάθεια, μπορούμε να γίνουμε σαν κι αυτούς.

• ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗΣ | ΤΟ ΒΗΜΑ, Τρίτη 22 Δεκεμβρίου 2009