Μεταξύ Πεκίνου, Βερολίνου...

Η ιστορική εμπειρία θέλει τις νεοεκλεγμένες ελληνικές κυβερνήσεις να αντιμετωπίζουν στα πρώτα βήματά τους ισχυρό κύκλο πιέσεων από διεθνείς δυνάμεις. Προκύπτουν αυτές άλλοτε από τις διαχρονικές σχέσεις εξάρτησης και τη φύση των εθνικών θεμάτων και άλλοτε από τις παραδόσεις των ελληνικών προεκλογικών συνθηκών, οι οποίες θέλουν στα κόμματα εξουσίας να δίδουν εύκολες υποσχέσεις, χωρίς πρόνοιες για τα πιθανά εμπόδια από εξωτερικούς παράγοντες. Το 1975 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε να χειριστεί την εσωτερική αγανάκτηση για τον ρόλο του ξένου παράγοντα στα χρόνια της χούντας των συνταγματαρχών και στο έγκλημα της Κύπρου, το 1981 ο Ανδρέας Παπανδρέου βρέθηκε αντιμέτωπος με τις αμερικανικές και νατοϊκές πιέσεις για τις στρατιωτικές βάσεις, το 1996 ο Κώστας Σημίτης παρ΄ ολίγον να εμπλακεί σε πόλεμο με την Τουρκία και ο Κώστας Καραμανλής το 2004 δοκιμάστηκε από την πρώτη εβδομάδα στις διαπραγματεύσεις της Λουκέρνης για την επίλυση του Κυπριακού στη βάση του Σχεδίου Αναν.

Στην παρούσα διαφορετική συγκυρία, όπου στις διεθνείς σχέσεις κυριαρχούν τα αμιγώς οικονομικά συμφέροντα, οι ξένοι δοκιμάζουν τις αντοχές του νέου πρωθυπουργού κ. Γιώργου Παπανδρέου σε καθαρά επιχειρηματική βάση. Η Κίνα, η μεγαλύτερη σήμερα εμπορική δύναμη του πλανήτη, πιέζει αφόρητα προκειμένου να κατοχυρώσει τη στρατηγική επιλογή της για το λιμάνι του Πειραιά.

Η μετακομμουνιστική Κίνα, ως αναδυόμενη οικονομική υπερδύναμη, θεωρεί τον Πειραιά εμπορικό προγεφύρωμα προς τη μεγάλη αγορά της Ευρώπης και συμπεριφέρεται αναλόγως.

Ανοιξε, με τη βοήθεια του κ. Καραμανλή, την πρώτη εμπορική πόρτα προς την Ευρώπη, πλήρωσε γι΄ αυτήν και πλέον ως νεοαποικιακή δύναμη δεν πρόκειται να κάνει ρούπι χωρίς συνέπειες για τη χώρα μας. Αντίστοιχη είναι η περίπτωση των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά. Οι γερμανοί εταίροι μας αγόρασαν τα ναυπηγεία προκειμένου να εξασφαλίσουν παραγγελίες για τα μεγαλύτερα δικά τους της Βόρειας Θάλασσας. Αφού πέτυχαν «λεόντειο» σύμβαση για επτά υποβρύχια και έχουν εισπράξει ως τώρα κοντά στα 2,5 δισ. ευρώ από τα 3 δισ. ευρώ της σύμβασης χωρίς να έχουν παραδώσει ούτε ένα υποβρύχιο, εκβιάζουν με αποχώρηση από τον Σκαραμαγκά, διεκδικώντας προφανώς τις παραγγελίες του Πολεμικού Ναυτικού για νέες φρεγάτες, τις οποίες η προηγούμενη κυβέρνηση είχε υποσχεθεί στους Γάλλους. Στο πίσω μέρος του μυαλού τους έχουν την αποτροπή των όποιων ελληνικών διεκδικήσεων επανάκτησης έστω μερικού ελέγχου στον ΟΤΕ και βεβαίως τις προμήθειες των πολεμικών αεροσκαφών. Οι εκ Παρισίων φίλοι μας αναπτύσσουν ήδη τις δικές τους διεκδικήσεις, οι Ρώσοι σκέπτονται τους αγωγούς και οι Αμερικανοί προφανώς θα έχουν τις απαιτήσεις τους. Κι εμείς, καλώς ή κακώς, σε τούτη τη δυστυχή οικονομική συγκυρία πρέπει να τα έχουμε καλά με όλους.

Με τους Ευρωπαίους για τα ελλείμματα, τα χρέη και την επιτήρηση, με τους Κινέζους και τους Ρώσους μήπως και σταυρώσουμε καμιά δουλειά καινούργια και με τους Αμερικανούς γιατί είναι οι «προστάτες» μας. Με άλλα λόγια ο κ. Παπανδρέου έχει να λύσει δύσκολη άσκηση, οφείλει να ισορροπήσει σε σχοινί που πολλοί κουνάνε και προφανέστατα σε τέτοιες στιγμές δεν μπορεί να ετεροκαθορίζεται από συνδικαλιστές.

• Αντώνης Καρακούσης | Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2009