Λίγη τάξη, επιτέλους

Εγραφα στο «Εθνος» την περασμένη Κυριακή για τη μοναδική για πολιτισμένη χώρα ιδιαιτερότητά μας να έχουμε μια δημόσια διοίκηση που δεν ξέρουμε ούτε πόσους υπαλλήλους αριθμεί, ούτε πόσο ακριβώς μας στοιχίζει. Και, φυσικά, υπεύθυνοι γι' αυτό δεν είναι μόνο όσοι μας κυβερνούσαν χθες, αλλά και προχθές, ή και σ' όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης, ή και ακόμη πιο πριν. Ετσι όπως χρησιμοποιούσαν οι εκάστοτε κυβερνήσεις τη δημόσια διοίκηση, τίποτα διαφορετικό δεν θα μπορούσαμε να περιμένουμε.

Δεν ξέρω αν και σε ποιον βαθμό είναι αποφασισμένη να το φτάσει η σημερινή κυβέρνηση -θα το επαναλαμβάνω μόνιμα: ο χρόνος θ αποδείξει τα πάντα- αλλά οι πρώτες προσπάθειές της έχουν φέρει σε φως πολύ χειρότερα απ αυτά που περιμέναμε. Στην Εκπαίδευση χρειαζόμαστε περίπου 1.000 μόνιμους και αναπληρωτές εκπαιδευτικούς και θα πρέπει να προσληφθούν, αλλά υπάρχουν περίπου 11.000 που είναι αποσπασμένοι σε άλλες υπηρεσίες.

Στην Αστυνομία τα ξέρουμε. Χιλιάδες κι εδώ οι αποσπασμένοι για την προστασία του ενός και του άλλου και ψάχνουν τώρα να τους μαζέψουν για να κάνουν τη δουλειά για την οποία έχουν προσληφθεί. Χρόνια τώρα ακούμε για τις ελλείψεις σε νοσηλευτικό προσωπικό και ήδη προγραμματίζονται 3.000 προσλήψεις, αλλά υπάρχουν 5.000 νοσηλεύτριες και νοσηλευτές που ασχολούνται με άλλα σε υπηρεσίες όπου έχουν αποσπαστεί.

Παλιά και γνωστή είναι η πληγή. Πριν από λίγα χρόνια είχαμε πνιγεί στα σκουπίδια, επειδή οι απασχολούμενοι στην καθαριότητα αξίωναν να μονιμοποιηθούν συμβασιούχοι συνάδελφοί τους. Και οι συμβασιούχοι είχαν προκύψει για να καλύψουν τη δουλειά που δεν έκαναν οι προσληφθέντες στην καθαριότητα, επειδή αυτοί διέθεταν κάποιο «μέσο» και είχαν αποσπαστεί σε άλλες, διοικητικού χαρακτήρα θέσεις.

Μ αυτά και μ αυτά είναι που δεν μπορούμε να ξέρουμε πόσοι είναι, επιτέλους, οι δημόσιοι υπάλληλοι και πόσο μας κοστίζουν. Και θα είναι ευτύχημα αν μπει, επιτέλους, μια τελεία εδώ που έχουμε φτάσει, έτσι ώστε ν ανοίξουμε μια νέα σελίδα από αύριο και να ισχύσει το «κάθε κατεργάρης στον πάγκο του» και ο κάθε δημόσιος υπάλληλος στη δουλειά για την οποία έχει προσληφθεί.

• Ερρίκος Μπαρτζινόπουλος, ΕΘΝΟΣ, 07/11/2009