Η πρώτη μάχη

Νομίζω πως ήδη ο Γιώργος Παπανδρέου κέρδισε μια πρώτη και κρίσιμη μάχη που ήρθε να προστεθεί στην έκπληξη και –γιατί όχι; – στο θαυμασμό για την ευρεία εκλογική του νίκη. Το κοινό, ακόμα και θλιμμένοι πολιτικοί αντίπαλοι, δέχθηκαν με αισιοδοξία και καλή διάθεση την κυβέρνησή του. Με εξαίρεση τη θλιμμένη και θλιβερή «αριστερά», που κολλημένη στη «διαχρονική κασέτα» της δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να πάρει μιαν ανάσα, να κάνει μιαν ανάπαυλα: συνέχισε το ίδιο τροπάρι της μιζέριας, της γκρίνιας και των απαισιόδοξων προβλέψεων, αφού όλα σε αυτόν τον κόσμο είναι ίδια και επαναλαμβανόμενα... ώσπου να έλθει η «επανάσταση» και τότε θα αλλάξουν όλα.

Ποιο σημαντικό βρίσκω ότι το κοινό αποδέχθηκε καλοπροαίρετα και με χιούμορ τα «παράδοξα» αυτής της πρώτης κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου: τα νέα και άγνωστα πρόσωπα που σπεύδουν να φωτογραφηθούν σαν τα «πρωτάκια» του Δημοτικού ή σαν το πανηγύρι, τις ενίοτε αλλοπρόσαλλες συγχωνεύσεις ή διχοτομήσεις υπουργείων και τη σχοινοτενή ονομασία τους που περισσότερο συγγενεύει με συνθήματα συνοικιακής κομματικής οργάνωσης ή με την έκφραση ευχής, ότι όλα θα συμβούν όπως τα περιγράφει η ονομασία του υπουργείου. Ακόμα και οι ενδυματολογικές παραδοξότητες και οι εκτός επισήμου πρωτοκόλλου χειρονομίες μάς εξέπληξαν ευχάριστα και μας διασκέδασαν. Παρά την άψογη εμφάνιση και τις μελετημένες κινήσεις του ίδιου του πρωθυπουργού, από το σύνολο ξεπηδάει μια τάση να γκρεμίσουμε όλες τις επισημότητες της εξουσίας, να τα αλλάξουμε όλα, να φύγουμε από το παρελθόν.

Μη νομίζετε ότι παίρνω τοις μετρητοίς όλα αυτά που γράφω. Είμαι αρκετά ηλικιωμένος για να γνωρίζω ότι οι πρόωρες αντιεξουσιαστικές τάσεις υποχωρούν και τελικά η εξουσία επιβάλλει το δικό της στυλ, με επισημότητες, πρωτόκολλα, με καταναγκασμούς και αλαζονεία.

Για τον νεοεκλεγέντα πρωθυπουργό, ωστόσο, είναι πολύ σημαντικό να έχει κερδίσει αυτή την πρώτη μάχη των εντυπώσεων. Είναι η πρώτη ανάσα, που θα του φανεί πολύ χρήσιμη όταν, πολύ σύντομα φοβάμαι, θα έλθουν τα δύσκολα. Και αν αυτή τη στιγμή διατυπώνουμε μερικές κριτικές παρατηρήσεις για πρόσωπα και πράγματα, το κάνουμε μέσα σε αυτό το γενικό κλίμα της καλής διάθεσης γιατί και εμείς αισθανόμαστε ότι παίρνουμε μιαν ανάσα. Αλλά και με την έμφυτη πλέον επιφύλαξη να κρατάμε «μικρό καλάθι» γιατί τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα και ο χειρισμός τους, μοιραία, θα προκαλέσει κριτικές αντιπαραθέσεις.

Αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό. Η ορθότητα των πολιτικών πράξεων είναι πάντοτε σχετική, ανάλογα με την οπτική γωνία. Το κακό είναι όταν χάσουμε τη βεβαιότητα ότι προσπαθούμε, ότι κάνουμε μερικά βήματα, έστω και μικρά, ότι δεν μένουμε στάσιμοι και αποτελματωμένοι. Σε αυτό το πεδίο νομίζω ότι θα κριθεί και η κυβέρνηση, τουλάχιστον σε πρώτο στάδιο. Αν κατορθώσει, π. χ., να λειτουργήσει ομαλά και απρόσκοπτα το σχολικό έτος.

• Tου Aντωνη Kαρκαγιαννη, Η Καθημερινή, 10/10/2009