Φάλτσα

Πολύ καλή η ιδέα του πρωθυπουργού, του Γιώργου Παπανδρέου, να καλέσει τον Ισπανό αρχιτέκτονα και πολεοδόμο, τον κ. Ζοσέπ Ασεμπίγιο, στην Αθήνα και να μας πει τη γνώμη του για την πολεοδομική της αναβάθμιση. Και κυρίως για το τεράστιο μέτωπο προς τη θάλασσα, μοναδικό φυσικό προνόμιο της πόλης, από αρχαιοτάτων χρόνων όχι ξένο και άσχετο με τη δόξα της. Και ακόμη καλύτερη η επικοινωνιακή ιδέα ενός ωραίου και χαρούμενου περιπάτου με πολύχρωμα πουκάμισα, ανασηκωμένα (για δουλειά;) μανίκια, που η διάφανη και φωτεινή ημέρα του Φθινοπώρου σε κάνει να συγχωρείς τον χονδροειδή και κοινότοπο συμβολισμό που συνήθως διαψεύδεται. Παρ’ όλα αυτά τα ωραία, επιτρέψτε μου να υπενθυμίσω δύο τινά, για τα οποία ουδέν αναφέρθηκε.

1) Ο βίαιος αποχωρισμός της πόλης και ευρύτερα της Αττικής άρχισε και ανεμπόδιστα συνεχίστηκε πριν από δεκαετίες. Με πλήθος θεμιτών(;) και αθέμιτων μεθόδων και με χοντρές παρανομίες, τις οποίες ανέχθηκαν και επιβράβευσαν όλες οι κυβερνήσεις και οι προηγούμενες του ΠΑΣΟΚ φυσικά. Ο οριστικός όμως και αμετάκλητος αποχωρισμός της πόλης και της περιοχής από τη θάλασσα ολοκληρώθηκε με τα λεγόμενα ολυμπιακά έργα επί κυβερνήσεως Σημίτη (του ΠΑΣΟΚ δεν ήταν;) και τη βιαστική και πρόχειρη κατασκευή αυτοκινητοδρόμων μεγάλης ταχύτητας, χωρίς καμιά μέριμνα, που θα προστάτευε την ελεύθερη πρόσβαση στη θάλασσα.

2) Να υπενθυμίσουμε επίσης ότι Ελληνες επιστήμονες, αρχιτέκτονες, πολεοδόμοι, συγκοινωνιολόγοι, το Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδας, αρκετοί δημοσιογράφοι, δήμοι και κοινότητες και πολλοί άλλοι από νωρίς είχαν επισημάνει το βάρβαρο τερατούργημα που σχεδιαζόταν. Κανείς δεν τους άκουσε ούτε καν καταδέχθηκε να συζητήσει μαζί τους. Και κανείς εκ των περιπατητών της ωραίας και διάφανης προχθεσινής ημέρας του Φθινοπώρου σκέφθηκε να πει: «Στερνή μου γνώση..., την είχαν άλλοι και την πετάξαμε».

Τα ίδια μπορούμε να πούμε και για την Αρχαία Ολυμπία και την ευρύτερη περιοχή, όπου και εκεί οι προχθεσινές ημέρες ήταν ωραίες και διάφανες, ιδανικές για χαρούμενες συγκεντρώσεις και άλλα πανηγύρια. Οταν αφέθηκε να ολοκληρωθεί η μεγάλη καταστροφή του 2007 με τα τόσα θύματα και βρεθήκαμε στα αποκαΐδια, αναφωνήσαμε «αποκατάσταση των ζημιών». Αρχίσαμε με την τυφλή διανομή των τριών χιλιάδων ευρώ, που θύμιζε αρκετά διεφθαρμένους Ρωμαίους αυτοκράτορες (και μερικούς «ενδόξους», που όταν έβλεπαν τα σκούρα έβγαιναν στο μπαλκόνι του ανακτόρου τους και πετούσαν στον αλαλάζοντα όχλο με τις χούφτες νομίσματα). «Αποκατάσταση των ζημιών» μπορεί και να σημαίνει και «αποκατάσταση» της ασχήμιας, που η ανάγκη και η ανέχεια συσσωρεύουν επί αιώνες στα ανθρώπινα έργα και στις ανθρώπινες συνήθειες. Και όπου το κάλλος λάμπει, στη Φύση ή στα έργα, και καταστράφηκε, αυτή η «ζημία» δεν αποκαθίσταται με τίποτα.

Τότε βρέθηκαν μερικοί και είπαν και έγραψαν. Οχι «αποκατάσταση των ζημιών», αλλά ελάτε να δημιουργήσουμε το καινούργιο, που θα εγγυάται εισόδημα και θα προσελκύει ανθρώπους και θα επιδιώκει την αρμονία, την ισονομία και την ομορφιά. Ενα νέο μοντέλο ανάπτυξης, όχι σαν μια «πράσινη» βιτρίνα μουσείου, αλλά ζώσα πραγματικότητα στην «Αγορά» με όλες τις έννοιες που αυτή η λέξη, στην ελληνική γλώσσα, φορτώθηκε κατά τη μακραίωνη διαδρομή της. Μας αρέσουν τα χαρούμενα πανηγύρια και τα χρειαζόμαστε. Δεν μας αρέσουν πλέον οι δεκάρικοι λόγοι των πανηγυριών που εξακολουθούν να είναι «ξύλινοι», παρά τα σηκωμένα μανίκια και τα ταγάρια στην πλάτη. Και προ παντός, χρειαζόμαστε μελετημένα και καλά σχεδιασμένα έργα. Οχι «πράσινα άλογα». Ελπίζουμε ότι τα ίδια σκέφτεται και ο πρωθυπουργός μας.

• Tου Aντωνη Kαρκαγιαννη, Η Καθημερινή, 14/10/2009