Αλλο Παμπούκης και άλλο Αγγέλου!

Συνοψίζει ο τίτλος αυτό που κατάλαβα, παρακολουθώντας τη μετάδοση του πρώτου υπουργικού συμβουλίου από την τηλεόραση. Ο Γιώργος ήταν καλός στην ανάγνωση του λόγου του, χωρίς να έχει πάψει να είναι ο εαυτός του -σαρδάμ, παρατονισμοί και τα τοιαύτα. Δεν έδινα όμως την ίδια σημασία σε αυτά, όπως στις προεκλογικές ομιλίες του, διότι τούτη τη φορά ο λόγος του είχε ενδιαφέρον. Ηταν πολιτική. Ούτε ηθικολογία ούτε φτηνιάρικος λυρισμός για τον άνθρωπο, τις αξίες κλπ. Το κριτήριο, λ.χ., που έθεσε για τη σχέση του κράτους με τον πολίτη: «Καμιά διάκριση, λόγω καταγωγής, πλούτου, θρησκείας, αναπηρίας ή όποιας άλλης ιδιαιτερότητας». Μπορεί να διαφωνεί κανείς -αν θέλει- με τη θέση αυτή, αλλά είναι πολιτική. Δεν είναι «σεμνότητα και ταπεινότητα», στη γλώσσα της Ν.Δ. Δεν είναι ούτε «ο κόσμος του φωτός και ο κόσμος του σκότους», στη γλώσσα του αρχαϊκού ΠΑΣΟΚ.

Λαμβάνω υπόψη ακόμη την υπόσχεση για την προκήρυξη σε ανοικτό διαγωνισμό των μετακλητών θέσεων στον δημόσιο τομέα, καθώς και την εξαγγελία μελέτης για την κατάργηση της πολυνομίας. Αν προσθέσω και τη συμβολική πρωτοβουλία να φέρει τον Συνήγορο του Πολίτη για φροντιστήριο στο υπουργικό συμβούλιο, τότε τολμώ να πω ότι την πρώτη ημέρα της η νέα κυβέρνηση εκδήλωσε σαφώς την πρόθεση να καταπιαστεί με την «επανίδρυση του κράτους» - τον λόγο, δηλαδή, για τον οποίον οι πολίτες έδωσαν την εξουσία στον Κώστα Καραμανλή το 2004...

Ωστόσο, δεν προχωρώ πέρα από αυτό που βλέπω τώρα και μπορεί να καταρρεύσει αύριο. Επίσης, παραμένω επιφυλακτικός έναντι του Γιώργου. Η συγκρότηση και η επεξεργασία του σχεδίου που παρουσίασε δεν θεωρώ ότι είναι του Γιώργου. Ανήκει μάλλον στον Παμπούκη (είναι ο δικός του Λιβάνης...). Ομως καθόλου δεν με χαλάει αυτό. Μου αρκεί ότι ο Γιώργος την επέλεξε και, έτσι, φθάνω εκεί από όπου ξεκίνησα, στον τίτλο: Το μεγαλύτερο πρόβλημα της διακυβέρνησης Καραμανλή, που γινόταν ολοένα και πιο αισθητό, ήταν η χαμηλή ποιότητα του επιτελείου του στο Μαξίμου. Φαίνεται ότι, τουλάχιστον κατά τούτο, ο Γιώργος διδάσκεται από τα λάθη του προκατόχου του. Ιδωμεν...

• Japonais

Ηταν η αυστηρή πειθαρχία στην κινησιολογία του Ανδρέα Λοβέρδου, οι σύντομες προτάσεις του λόγου του και ο κοφτός τόνος. Ηταν επίσης, το μακιγιάζ «κουμαντόρι» και οι πόζες «μίε» της Φάνης, που έκαναν την παρουσία της να παραπέμπει στη χρυσή εποχή (18ο αιώνα) του Θεάτρου Καμπούκι - και, ειδικά, στον ρόλο του φαντάσματος, λαμβανομένης υπόψη της εκλογικής αποτυχίας της. Ολα αυτά, αλλά και πολλά άλλα που δεν συνειδητοποίησα, έκαναν την παράδοση στο τέως Απασχόλησης και νυν Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης να φέρνει κάπως σε ιαπωνικό φολκλόρ...

• Για τους τύπους

Ξέρω ότι περιττεύει, αλλά επειδή θέλω να είμαι εντάξει τυπικά, δηλώνω ότι η στήλη κηρύσσει τον πόλεμο κατά του Αργύρη Ντινόπουλου. (Εξαιτίας του χάσαμε τη Φάνη!..).

• Ο εγγυητής

Δεν έφθανε ο Ψωμιάδης, που είδε φως και μπήκε, απειλώντας να προσδώσει στον αγώνα για τη διαδοχή στη Ν.Δ. τον χαρακτηριστικό του τόνο γραφικότητας, βγήκε και ο Γιάννης Τραγάκης σε πρωινή εκπομπή για να δηλώσει ότι αναλαμβάνει ρόλο «εγγυητή της ενότητας». Νομίζω ότι ο παραλογισμός ορισμένων μικρομεσαίων στελεχών της Ν.Δ. πρέπει να αποδοθεί στον κλονισμό από την πρωτοφανή ήττα.

• Η θέση του

Ο τέως υφυπουργός Κ. Τασούλας, φεύγοντας από το υπουργείο Εθνικής Αμυνας, πήρε μαζί του την πολυθρόνα στην οποία καθόταν το διάστημα της θητείας του, διότι την είχε φέρει ο ίδιος από το δικηγορικό γραφείο του, όταν ήλθε στο υπουργείο. Ετσι, μπορεί να παρηγορείται ότι, με τη στενή έννοια του όρου, δεν έχασε τη θέση του...

• Αφιερωμένο

Ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης παρέδωσε στον Βενιζέλο το υπουργείο Εθνικής Αμυνας «με πολλή αγάπη», όπως είπε. Γενικώς, ο λεγόμενος Βαγγέλας, με το ζεστό ύφος του και τον καθημερινό λόγο του, έδωσε στην τελετή έναν τόνο λαϊκού μουσικού προγράμματος από ερασιτεχνικό ραδιοσταθμό. Στην εξαιρετική περιποίηση, της οποίας έτυχε ο παραλαβών Βενιζέλος, περιλαμβανόταν και η ανάκρουση του εμβατηρίου «Μακεδονία ξακουστή του Αλεξάνδρου χώρα». (Αν είδε τη σκηνή ο Καρατζαφέρης θα έσκασε από τη ζήλια του!..)

• Παρακαταθήκες

Προσφωνώντας τη διάδοχό του Μαριλίζα, ο Δ.Λ. Αβραμόπουλος επανέλαβε και το motto του. Μια εύηχη μπαρούφα, που δεν σημαίνει τίποτε, αλλά δίνει έναν ανεπαίσθητο τόνο μυστικισμού: «Το έργο για την κοινωνία δεν σταματά ποτέ». Το ύφος της ομιλίας του, πάντως, δεν ήταν ενιαίο. Εφθανε και στα όρια του κωμικού, όπως λ.χ. όταν ξεστόμισε κάτι άκομψο, που δεν περιμένεις ποτέ να το ακούσεις από πολιτικό ο οποίος στέκεται στα καλά του: «Δεν κλέψαμε»...

• Obamesque

Πληροφορούμαι ότι η στρατηγική του Γιώργου, ακολουθώντας το κλασικό πρότυπο Μόλτκε-Σλίφεν, προβλέπει ταυτόχρονη διείσδυση στον κοσμοπολιτισμό και την λαϊκή κουλτούρα. Οι πρώτες κινήσεις προς αυτές τις κατευθύνσεις πρόκειται να εκδηλωθούν εντός των ημερών, όταν θα ανακοινωθεί η ανάθεση της κουζίνας του Μαξίμου στο Furin Kazan* και ο διορισμός του βάρδου Τόλιδος Βοσκοπούλου, συζύγου της υφυπουργού Αγγελικής Γκερέκου-Βοσκοπούλου, στη θέση του προέδρου της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Μαθαίνω, επίσης, ότι στο δεύτερο υπουργικό συμβούλιο, ο Γιώργος θα έχει κανονίσει στο τέλος φροντιστήριο από τον Συνήγορο της Καλής Διατροφής... (*: Στην αρχική εισήγηση ήταν το Nobu, προτιμήθηκε όμως το Furin Kazan ως δημοκρατικότερη επιλογή).

• Tου Στεφανου Κασιματη, Η Καθημερινή, 08/10/2009